537 წელს ირანელთა მიერ ქართლში (იბერიაში) მეფობის გაუქმების შემდეგ, მას ირანელი მარზპანები განაგებდნენ, მათგან ყველაზე ცნობილნი არიან არვანდ გუშნასპი და ვეჟან ბუზმირი. მალე 571-572 წლებში ამიერკავკასია ანტიირანულმა აჯანყებამ მოიცვა. ქართლშიც დამოუკიდებელი მმართველობა აღდგა, ეს იყო ერისმთავრობის ინსტიტუტი.
ქართლის ერისმთავრები:
გუარამ I კურაპალატი 572-586
ჯუანშერ I 586-591
სტეფანოზ I 591-606
ადარნასე 606-639
სტეფანოზ II 639-663
გუარამ II 663-675
ნერსე I 675-685
არშუშა 685-700
ვარაზ-ბაკური 700-711
სტეფანოზ III 711-735
მირი 735-738
არჩილი 738-762
ჯუანშერ II 762-771
ნერსე II 771-776
სტეფანოზ IV 776-786
აშოტ I ბაგრატიონი 786-813
656 წლიდან ქართლში არაბები გაბატონდნენ, ხოლო 736 წლიდან კი თბილისში თავიანთი ამირა დასვეს. 813 წელს აშოტ I-მა დატოვა თბილისი და ტაო-კლარჯეთში თავისი სამეფო დააარსა, თბილისი მთლიანად დარჩათ არაბებს.
